ساز

سلام دوستان
اینجا بحث در مورد سازها و اینکه چه سازی میزنید و... رو انجام میدیم.
ممنون

من خودم پيانو ميزنم.يك سال نشده كه شروع كردم.بعد از عيد ميشه يك سال
ميخواستم مترونوم بخرم.كسي قيمت مترونوم ها دستشه؟

مترونوم يه وسيله ايه كه ساز نيست براي ريتم زدن ازش استفاده ميكنن.ميشه تنظيمش كرد تا مثلا باريتم سياه يا سفيد يا چنگ و... باهاش آهنگ رو تمرين كني.

man khodam asheghe santoor hastam mikham yad begiram.

آقا در مورد سازها اطلاعات بديد مثلا همين پيانو يا مترونوم يا سنتور هر اطلاعات خوبي داريد بگيد ما كه بلد نيستيم ياد بگيريم شايد رفتيم به سمت اين چيزا اينها هم يه جور سرگرميه ديگه

منظور از اصطلاح تاریخچه اجتماعی پیانو، بررسی نقش این ساز در فعالیت های اجتماعی و زندگی روزمره مردم است. پیانو در اوایل قرن هجدهم اختراع شد و امروزه به عنوان سازی پرطرفدار در اقصی نقاط جهان به چشم می خورد.

در قرن هجدهم و اوایل قرن نوزدهم، پیانو در زمره سازهایی بود که خریداری آن برای قشر متوسط جامعه ممکن نبود و تنها خانواده های اصیل و طبقه اشراف، امکان در اختیار داشتن این ساز را دارا بودند. اساتید موسیقی به فرزندان دختر خانواده های اشرافی پیانو درس می دادند. در آن زمان تفکر عمومی بر این اصل استوار بود که مهارت در نواختن پیانو، برای هر زن جوان یک ویژگی برجسته به هنگام ازدواج محسوب می شود.

شوپن معلم پیانو همسر چارلز داروین
دختران جوانی که در سنین کودکی مشق پیانو می گرفتند، در بزرگسالی نواختن پیانو، سرگرمی اوقات فراغت آنها در خانه به شمار می رفت. به عنوان مثال استاد پیانوی اما وجوود (1808-1896 Emma Wedgwood) همسر چارلز داروین (Charles Darwin تئوریسین نظریه تکامل) و نواده کارخانه دار متمولی با نام جاشوآ وجوود (Josiah Wedgwood)، کسی نبود جز موسیقیدان نامدار دوران رمانتیک فردریک شوپن! اما (Emma) حتی پس از ازدواجش با چارلز، پیانو را با مهارت کامل می نواخت.

بسیاری از دختران جوان اروپا در دوران مختلف تحت تاثیر اساتیدی چون هایدن، موتسارت و بتهوون و ... در آینده به نوازندگان برجسته ای تبدیل شدند. اما برگزاری کنسرت و حضور در مجامع حرفه ای تنها مختص مردان جامعه بود.

ورود پیانو به منازل قشر متوسط
در طول قرن های نوزده و بیست که طیف گسترده ای از جمعیت کشورهای اروپایی و آمریکای شمالی را طبقه متوسط تشکیل می داد؛ این قشر از جامعه به موفقیت های بیشتری در جامعه دست پیدا کردند، همین قضیه سبب ورود پیانو به منازل آنها شد و به تدریج تعداد خانواده هایی که استطاعت خرید این ساز را داشتند بیشتر و بیشتر شد.

به علاوه حضور پیانو در مکان های عمومی مانند مدارس، هتل ها و رستوران ها پر رنگ تر از قبل شد. عنصری که سمبل طبقه متوسط جوامع غربی بود به تدریج به کشورها و اقوام دیگر نیز وارد شده و در بین آنها رواج یافت. کشور ژاپن مثال روشنی از این قضیه است.

رواج پیانو در میان طبقه متوسط تاثیر بسزایی بر عرصه موسیقی و پیشرفت آن به جا گذاشت، به منظور درک بهتر این موضوع بد نیست به دورانی نظر بی افکنیم که هنوز تجهیزات الکترونیکی و مکانیکی ساخته نشده بود. در آن زمان موسیقی و آواز در بین عوام و کارگران کارخانه ها به صورت سینه به سینه و از طریق شنیداری از نسلی به نسل دیگر منتقل می شد.



به عنوان مثال خانواده ژوزف هایدن (1732-1809 Joseph Haydn) که سواد موسیقی آکادمیک نداشتند، پدرش چنگ می نواخت و اعضای خانواده معمولا به صورت دسته جمعی ساز می زدند و آواز می خواندند. با بهبود وضعیت اقتصادی قشر متوسط، پیانو به عنوان سازی جدید به منازل کلیه خانواده هایی که علایق موسیقیایی داشتند، وارد شد و تبدیل به منبع اصلی موسیقی در خانه ها شد.

نوازندگان تازه کار پیانو، معمولا آثار آهنگسازان هم عصر خود را اجرا می نمودند. اساتید موسیقی معاصر، کتاب ها و متدهای مختلفی برای هنرجویان پیانو، که تعدادشان به شدت افزایش یافته بود تنظیم می کردند. به علاوه هر استاد، نمونه هایی از آثار کلاسیک را اجرا می نمود که کارآموزان بتوانند آنها را به عنوان الگوی اجرایی مورد استفاده قرار دهند. بدین ترتیب هر نوازنده تازه کار می توانست درک کاملی از اجرای درست اثر در اختیار داشته باشد، حتی اگر نمی توانست اثر مربوطه را از ابتدا تا انتها به طور کامل اجرا نماید.

در آن زمان بزرگترین تفریح در منازل نواختن پیانو به صورت دو نفره بود، بدین ترتیب که دو تن از اعضای خانواده در مقابل یک پیانو می نشستند و آهنگی را می نواختند، در بسیاری از موارد افراد دیگر فامیل با سازهای دیگر یا آواز، نوازندگان پیانو را همراهی می کردند.

در این میان، والدینی که فرزندانشان استعداد خارق العاده ای در این زمینه از خود نشان می دادند، آنها را به ادامه فعالیت های موسیقی به صورت حرفه ای تشویق می نمودند، در موارد بسیاری نیز خانواده برای مهیا نمودن شرایط لازم جهت عملی نمودن چنین تصمیمی، ناچار به فداکاری و از خودگذشتگی های بسیاری می شد.

پیشرفت تکنولوژی بتدریج پیانو را از بسیاری منازل دور کرد
آرتور اشنبل (Artur Schnabel) در کتاب "زندگی من و موسیقی (My Life and Music)" تجربیات شخصی زندگی اش را در این زمینه، در شرایط حاکم بر اواخر قرن نوزدهم، به طور کامل شرح داده است.

"تا زمانی که پیشرفت تکنولوژی امکان گوش دادن به موسیقی غیر زنده را فراهم نمود، پیانو جایگاه خود را در بین خانواده ها حفظ کرد. player piano یا پیانوی اتوماتیک، اولین وسیله ای بود که در این زمینه ساخته شد. به دنبال آن دستگاههای گرامافون به بازار آمد و در دهه پیش از شروع جنگ جهانی اول به شدت رواج یافت."

"پس از آن در دهه 1920 با اختراع رادیو تحول بزرگی در دنیای موسیقی پدیدار گشت. در دهه 1930 در زمان رکود اقتصادی (Great Depression)، فروش دستگاههای پیانو به شدت کاهش یافت و بسیاری از کارخانه های سازنده این ساز ورشکست شدند."

در اواخر قرن بیستم نیز با به روی کار آمدن کیبوردهای الکترونیک و استقبال عمومی از این وسیله، ضربه دیگری بر بازار فروش پیانو وارد شد. هر چند این ساز جدید که به مراتب ارزانتر از پیانو نیز بود، جایگزین بسیار ضعیفی برای کیفیت صدای بسیار بالای پیانو محسوب می شد، اما به دلیل انعطاف پذیری بیشتر و سهولت یادگیری برای اجرای آهنگ های مردمی، انتخاب مناسب تری برای کاربران به شمار می رفت.

به هر ترتیب، تا به امروز نیز پیانو جای خود را در بسیاری از منازل قرن بیستم و بیست و یکم حفظ نموده است. پیانو هایی که امروزه خریداری می شوند در مقایسه با چندین دهه قبل از کیفیت بسیار بالاتری برخوردارند و قیمتشان نیز بسیار گرانتر است. شاید بتوان گفت امروزه نواختن پیانو مختص خانواده های تحصیل کرده و یا مرفه از طبقه متوسط اقتصادی است.

بدون شک امروزه دیگر مهارت در نوازندگی پیانو از خصوصیات بارز یک دختر جوان به هنگام ازدواج محسوب نمی گردد، اما هنوز نیز بسیاری از والدین معتقدند یادگیری نواختن پیانو به کودکانشان تمرکز و انضباط می آموزد و دری را برای ورود آنان به عرصه موسیقی کلاسیک می گشاید.
منبع:
http://www.sweetplayer.blogfa.com/post-82.aspx

نظر نميديد؟










يوناني ها دو نوع لير داشتند , يكي ليرا و ديگري كيتارا . كيتارا به وسيله ي رومي ها تغيير شكل يافتو نام گيتار از همين كلمه مشتق شده است.

به تدريج در سده هاي چهاردهم و پانزدهم پسوند هاي مورسكا و لاتينا, از دنباله ي گيتار حذف شده و در سراسر اروپا آلات موسيقي خانواده ي گيتار با اسم هايي از قبيل گيتارا, گيترنه, گيترن و شيتارا معين شدند.

گروه اول: تعداد زيادي از نوازندگان حرفه اي و اجراي رسيتال هايشان بود كه گيتار را بعنوان سازي, در تركيب سازهاي كنسرت آوردند.



گروه دوم: مردم عادي بودند كه از گيتار بعنوان سازي ساده, كه صدايي پرشور و زنده داشت, براي همراهي آوازهاي آميانه شان استفاده كردند.







بر گرفته از كتاب : دانشمند (جلد دوم)

نویسنده : فرزاد دانشمند

تاريخچه ي كوتاهي در مورد چوب رهبري


همانطور كه همه ميدانيد به معنای يك چوب باريك و كشيده ميباشد كه رهبر اركستر از آن براي دادن علايمي در سكوت به يك گروه نوازنده استفاده ميكند .در اوايل قرن پانزدهم اعضاي گروه كر به وسيله ي يك سري كاغذ لوله شده رهبري ميشدند كه سل فا (همچنين واژه اي براي يك سيستم آموزشي سلفژ است )ناميده می شد .پس از آن براي تمرين ضربات در موسيقي از يك چوب كوتاه كه روي ميز زده ميشد استفاده ميكردند كه گاهي با كوبيدن پا به زمين نيز به روی ضربات تاكيد ميشد .
به اين روش بود كه آهنگساز فرانسوي لولي در هنگام رهبري (ته دوم te deum)در سال 1687 پاي خود را زخمي كرد .كه زخم آن به قانقاريا تبديل شد و در نتيجه باعث مرگ لولي شد .
در دوران باروك گروه نوازندگان از هارپسيكورد رهبري مي شدند در حاليكه در دوران كلاسيك رهبري به عهده ي مايستر ويولن اول بود .
به اين ترتيب كه آرشه خود را با سر ضرب ها در موسيقي حركت مي داد .spohrاشپور (1859-1784) ويولنيست- آهنگساز بود كه پيشرو در امر رهبري با چوب شد و در سال 1820 در لندن جايي كه به نظر بسيار آوانت گارد ميرسيد چوب رهبري را معرفي كرد و تنها بدون نواختن هيچ سازي با نواختنضربات موسيقي با يك چوب اركستررا رهبري كرد .كندلسون نيز در سال 1835 در لابپزيگ با چوب رهبري كرد .كه هنوز اين عمل به نظر يك تجربه ي چد يد مي رسيد . ولي با اين وجود در سال 1840 موسسه ي رهبري به طور جدي تاسيس شد .
تاريخچه ي مختصري از مدلهاي چوب رهبري
چوب رهبري متروك
در قرن بيستم پوشيدن دستكش توسط رهبران اركستر الزامي بود .واسيلي سافونفsafonof(1918-1825)اولين كسي بود كه از چوب رهبري استفاده نكرد و با ترك استفاده ازآن گفت كه من ده چوب رهبري با انگشتانم دارم .در سال1906 اعلام كرد : ” حرف من را به خاطر داسته باشيد در 10 يا 15 سال آينده هيچ چوبي در اركستر ها ديده نخواهد شد ” لنوپولد استوكوفمسي (1977-1882)هرگز از چوب رهبري استفاده نكرد او ترجيخ ميداد از انگشتان بلند و اشرافي خودا ستفاده كند .
يك .دو .سه .چهار.
بيشتررهبران اركستر از چوب در دست راست خود براي نشان دادن تمپو استفاده ميكردند در حاليكه دست چپ نشان دهنده ي حالات ديناميك ها و شروع نواختن سازها بود .به تدريج يك شيوه ي جهاني نواختن ضربات با چوب به وجود آمد براي دو ضرب درميزان , پايين
–بالا براي سه ضرب جنوب شرق -شمال (مانند يك مثلث )براي چهار ضرب ,جنوب.شرق .غرب .شمال
طراحي چوب هاي رهبري :
زمان زيادي طول كشيد تا اندازه شكل چوب رهبري مشخص شود .چوب رهبري برليوز از چوب نتراشيده ي درخت ليمو بود .در حاليكه لونيس آنتواني جوليان (1860-1812) از يك چوب جواهر نشان از درخت افرا استفاده ميكرد كه طول آن 22 اينچ بود كه با حلقه ها و مارهاي طلايي و با هفت قطعه الماس روي آنها تزيين شده بود .منبع . مجله موسيقي كلاسيك اف ام
شماره 105 آگوست 2003
-ماهنامه هنر موسيقي

ممنون چارلي جون.دست درد نكنه.من خودم گيتار دوست دارم.ميشه راجع به سبكهاي اين ساز بيشتر توضيح بدي؟